Mijn droom…
Als klein meisje droomde ik er al van om een eigen ponyclub te hebben…
Een kleine ponyclub waar kinderen op een paardvriendelijke manier kunnen leren paardrijden!
Op de manege waar ik altijd reed was ik snel uitgekeken.
Natuurlijk was het in het begin geweldig en was ik er het hele weekend te vinden tussen de paarden maar ik zag en voelde ook de negatieve kant van een manege.
De paarden leken niet gelukkig, moesten veel lessen lopen met allerlei verschillende mensen, ze waren vaak vals en werden hard behandeld als ze niet deden wat er van ze gevraagd werd…
Dit deed me zeer om te zien, dit moest toch anders kunnen?!
Toen ik 12 jaar was kreeg ik Beau samen met mijn moeder en mijn zusje.
Beau hebben we zelf gefokt.
Ik verzorgde haar moeder al een tijdje, Roda, zij was het eerste paard wat op mijn pad kwam die geen fijn verleden had, ze werdt mishandeld en was daardoor heel agressief naar mensen. Natuurlijk uit eigen bescherming want dat was het enige wat haar nog een beetje veilig hield in haar leven!
Al op jonge leeftijd ervaarde ik hoe mooi het was om met haar een band op te bouwen en haar vertrouwen in de mens weer terug te winnen.
Met veel geduld en begrip voor haar gedrag wist ik haar vertrouwen langzaam weer op te bouwen.
We hadden daardoor een sterke en krachtige band samen ontwikkeld.
Door Roda een veulen te laten krijgen verzachte ze nog meer! Ze was zo’n goede moeder en Beau leek ontzettend veel op haar! Zelfs hun bles was hetzelfde!
Toen ik Beau ging beleren kreeg ik les van een fijne instructrice die natural horsemanship lessen gaf, (waar ik overigens nog steeds lessen van krijg) meteen vond ik dit geweldig om te doen en ik zag ook dat het een zeer goed effect op Beau had.
Beau en ik konden nogal hoog in ons energie zitten (nog steeds wel eens ;)) En het met druk oplossen bereikte we niks mee, want dan kreeg Beau spanning en haar spanningsuiting was dan vechten..
Het was zo mooi om te eevaren dat we door de horsemaship lessen uiteindelijk met een neckrope konden rijden en zonder materiaal konden communiceren samen!
Dat ik 30 werd wist ik het zeker, ik wilde m'n hart volgen en me nog meer verdiepen in het natural horsemanship en ben een opleiding hierin gaan volgen.
Tijdens m'n opleiding kwam Pacho op m'n pad en later ook Zorro. Beide paarden met een naar verleden en hierdoor flink wat trauma maar zo'n goed hart!
Het is zo fijn om de paarden te zien groeien en opbloeien!
Mijn droom is om nog meer paarden en hun mensen te kunnen helpen met het herstellen van de communicatie en verbinding.
En om vooral jonge kinderen vanaf jongs af aan te leren op een vriendelijke manier met paarden om te gaan.
De paarden zijn het zo waard ❤️
